سوره شريفه با امر خداوند رحمن و رحيم و با بيان کلمه " قل " يعني " بگوي " به پيامبرش ميباشد. امر خداي تبارك و تعالي برسول گراميش، در صرف گفتار يک يا چند جمله؛ قطعا نيست. اينکه ميفرمايد " بگو " يعني ( از يک جهت ) : " اينگونه عمل کن " ! زيرا بلافاصله بعد از امر به گفتن با کلمه " قل "؛ ميفرمايد : " پناه ميبرم " ؛ " اعوذ " . پس پناه بردن في الواقع يک فعل است نه صرف يك قول تنها ؛ يک عمل است .
در بادي امر، بذهن اينگونه متبادر ميشود که ؛ اين امر، که با کلمه قل شروع ميشود چند وجه بشرح زير داشته باشد:
1 – آنکه خداوند تبارك و تعالي در يک مکالمه دو طرفه ميخواهد برسولش دستوري داده باشد که تا منفعتي براي پيامبرش حاصل شود؛ يعني بيان يک تاکتيک و طرح يک استراتژي در موفقيت. بدينمعني كه در حال آموزش نبي خويش باينكه؛ حرف بزن و عمل کن.يعني اينگونه حرف بزن ؛ زيرا حرف مقدمه عمل است.