گرد زمان و تاراج و چپاول ، افکار و ديدگان و دلهايمان را پوشانده و مات و مبهوت چشم به زبانه هاي فروزان و گرمابخشي دوخته ايم که در آيينه چشمانمان

انعکاس يافته. بي اختيار دستها دراز مي کنيم و بالاي سرش قرار مي دهيم و از آرامش حاصل از گرما و حرارتي که زير پوستمان دويده آيينه چشمانمان بسته مي شود.

مدتي در هيمن حالت سپري مي شود و دو مرتبه دستها را از روي زبانه هاي آتش به سوي چهره مةي بريم و با کشيدن دستها به صورت گرمائي را که دستهايمان از آتش هديه گرفته به چهره تقسيم مي کنيم.

شايد باز هم بايستيم و از گرما لذت ببريم ، شايد هم برويم و به دنبال حل مشکلاتي که مجل لذت بردن بيشتر را به ما نمي دهند بدون اينکه لحظه اي بيانديشيم چرا و از روي کدامين حس و غريزه و عادت دست به صورت کشيديم ؟

چرا ؟

علت اين « چرا » چيزي است که بايد آن را با زدودن گرد و غباري که بر چهرۀ فرهنگ کهنمان نشسته به صورت آوريم.

آتش در فارسي امروزه فارسي نو و لحجه هاي گوناگون به زبان مي آيد.

آتش ، آتيش ، آذيش ، آذر ، آگِر ، آير و ...