انسان‌ها به گونه‌ای تدریجی مفهوم مشارکت و ارزش آن را آموختند‌. آن‌ها به تدریج دریافتند که اگر نیروی کار‌، منابع و امکانات خود را در هم آمیزند می‌توانند بیشتر از آنچه که به تنهایی قادرند کار انجام دهند و منافع بیشتری کسب کنند.

بر این اساس و رفته‌رفته‌، آرزوی بشر یعنی سرمایه‌گذاری‌، کار کردن با دیگران و مشارکت برای نیل به هدف مشترک‌، تحقق عملی پیدا کرد و رشد و تکامل اجتماعی را به همراه آورد. 

یکی از آثار بسیار با اهمیت ناشی از تحولات گسترده اجتماعی‌، اقتصادی‌، فرهنگی و سیاسی پس از رنسانس در اروپا‌، نیاز به منابع مالی هنگفت برای فعالیت‌های اقتصادی و در نتیجه، تاسیس شرکت‌های بزرگ با تجمیع سرمایه‌های اندک گروه کثیری از مردم بود. تاسیس شرکت‌ها و رواج نقل و انتقال حقوق مالکیت موجب شد تا دولت‌ها با وضع قوانین و مقررات حقوق مالکیت‌، روابط بین سهامداران و نحوه اداره شرکت‌ها را به نظم درآورند. در پی این تحولات‌، ایجاد بازار‌های پول و سرمایه از عوامل با اهمیت دیگری بود که به رشد و گسترش شرکت‌های بزرگ و افزایش تعداد سهامداران و سایر ذی‌نفعان بازار سرمایه انجامید. از آنجا که مالکان و سهامداران مستقیما در اداره شرکت‌ها نقش نداشتند‌، اداره شرکت‌ها را به گروه حرفه‌ای دیگری به نام مدیران واگذار كردند. این تحول با اهمیت در نحوه اداره شرکت‌های بزرگ موجب پیدایش قشر جدیدی از افراد تحت عنوان مدیران کارآمد و حرفه‌ای شد. بدین ترتیب‌، اندیشه جدایی مالکیت از مدیریت که به نظر می‌رسد یکی از با‌اهمیت‌ترین رخداد‌های اواخر سده نوزده و اوایل سده گذشته است، شکل گرفت. ساختار جدید مالکیت و مدیریت شرکت‌ها، مسوولیتي گسترده‌ و نقشی تاریخی فراروی حرفه حسابداری و حسابرسی قرارداد.